پد ر ، ما د ر ،با من بما ن . . .
والدین علاقه مند به تربیت فرزند، از وقت و سایر امكانات خویش براى تربیت دریغ نمى ورزند و همیشه در صحنه تربیت حاضرند. اما عده اى از والدین كه احساس مسئولیت نمى كنند و از امر تربیت غافلند، به خیال اینكه كودك ابزارى بى احساس در دست آن هاست، وقت خود را در اشتغالات دیگر صرف مى كنند و در پرورش نسل خویش از وقت هاى زنده خود، هیچ سرمایه گذارى نمى كنند و بهترین و با نشاطترین ساعاتشان را در به دست آوردن زندگى هاى مجلل و جاذبه هاى لوكس آن صرف مى كنند و به دنبال تلاش براى رسیدن به قله هاى كاذب زندگى تجملاتى و تشریفاتى هستند. از چنین افرادى كه در تربیت فرزند دست به دامن موسسات دیگر و یا افراد فامیل مى شوند، چگونه مى توان انتظار فرزندانى صالح و شایسته را داشت.
پدران و مادران امروز فراموش کرده اند که فرزندانشان بیش از غذا، پوشاک و مسکن راحت به آغوش پر مهر آنان نیازمندند تا در هنگام ترس در آن آرام گیرند و در هنگام غم در آن بگریند.
بسیاری از خانواده ها لذت با هم بودن، با هم غذا خوردن، در کنار هم خندیدن و با هم گریستن را از یاد برده اند. پیشرفت تکنولوژی و علم که قرار بود آسایش بشر را به ارمغان بیاورد، به دلیل استفاده نادرست انسان، جز دل مشغولی های کاذب و ناآرامی چیزی با خود به همراه نیاورده است.
