ألْسَّلامُ عَلَیْکِ یا فـٰـاطِــمَـــةَ ألْزَهْــرا (س).... ألْسَّلامُ عَلَیْکَ یا أمیٖرَألْمُـؤمِنـیٖن عَــلــی (ع
کاروانِ ستارهها، امشب در زیباترین جشنِ عشق و سرور حاضرند،
لحظهها، بیصبرانه در گذرگاهِ وصالِ دو شاخهی مهربانی، پایکوبی میکنند.
صدای افلاکیان، سکوت را پس میزند و خورشید، شعاعِ عشق میگسترد.
قصرِ شادمانی، از استواری ایمان، برخود میلرزد.
دستهای تقدیر، در پیِ شکوفههای اخلاصند و نسترن ها میآیند تا حضور زهرا و علی را جشن بگیرند.
غبار قدم هایشان، طراوت گل هایِ زندگی را بی قرار میسازد.
عروسی خورشید، با ترنّم لب های پدر و هدیهی صحیفهی نورانی، از کوههای بلندِ تفاهم طلوع میکند،
حصارِ دلتنگی را درهم میشکند و شکوهِ بیمانند لحظه هایِ عاشقانه را به تماشا مینشیند.
اول ذیالحجه، روزی مبارک برای همه ما شعیان است.
این روز سالروز پیوندی آسمانی است که دیگر هیچ گاه مانند آن در تاریخ تکرار نشد.
علی علیه السلام، با فاطمه سلام الله علیها، برترین بانوی جهان پیمان عشق بست و خدا، آخرین فرستاده خویش را بر این پیمان گواه گرفت.
زندگی مشترک حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) در خانهای ساده اما پر از نور و مهر آغاز شد.
یاد خدا چلچراغ خانه آنها بود و غیر از رضایت حضرت حق خواستهی دیگری آنها را به خود مشغول نکرد.
حضرت زهرا سلام الله علیها رازدار علی (ع) بود و حضرت علی علیه السلام پناهگاه فاطمه (س) و سراسر زندگی مشترک این دور نور الهی، سرشار از مشق های نیکوست.
.